Ο Γιώργος Ευγενιάδης αποτελεί χαρακτηριστική αλλά και τυπική περίπτωση μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων, που η ζωή τους σημαδεύτηκε από το μεγάλο αγώνα του λαού μας για λευτεριά, ανεξαρτησία και για μια κοινωνία ισότητας.

Στο αυτοβιογραφικό κειμενό του, που ολοκληρώθηκε το 1982 και έκτοτε περίμενε για πάνω από εικοσαετία αδημοσίευτο, εξιστορεί με ζωντανό τρόπο την προσωπική δοκιμασία του και παρουσιάζει τις γνώμες του για το μεγάλο Αγώνα, ιδιαίτερα για το δεύτερο αντάρτικο και τις κατοπινές εξελίξεις στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Μέσα από την αυτογραφική καταγραφή εξιστορεί τον αντικατοχικό σηκωμό του λαού στην περιοχή της Ημαθίας, τη ματαβαρκιζιανή περίοδο της λευκής τρομοκρατίας, το ανέβασμα στο βουνό το Νοέμβρη του 1946, τη συμμετοχή σε μάχες κυρίως το 1947 μέσα από τις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στα Πιέρια, στο Βέρμιο και στο Βίτσι ως τον τραυματισμό του το 1948.

Ενδιάμεσα, την πρώτη παραμονή του στο Μπούλκες για ανάρρωση και ύστερα από την ήττα, την εγκατάστασή του στην Τσεχοσλοβακία, τη συμμετοχή του στην οργάνωση της προσφυγικής ζωής, τις σπουδές και την εργασία του, και κυρίως τη στάση του και τις συνακόλουθες περιπέτειες ύστερα από την εσωκομματική κρίση στο ΚΚΕ στα 1956 και τη διάσπαση.

Τις πρώτες προσπάθειες συγκρότησης οργανώσεων των προσφύγων που αποχώρησαν ή διαγράφτηκαν μετά την 5η Ολομέλεια, τις διώξεις από τις αστυνομικές αρχές και τη νέα ηγεσία του κόμματος, τις επαφές με τους Κινέζους ύστερα από την κρίσης και την αντιπαράθεση με την ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης.

Η εξιστόρηση τελειώνει με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1965 και την πρώτη επίσκεψη, ύστερα από δεκαεννιά χρόνια, στο χωριό του, τη Βεργίνα, και τις συγκινητικές στιγμές της πρώτης συνάντησης με συγγενείς συγχωριανούς αλλά και με τις οικογένειες των σκοτωμένων μαχητών του ΔΣΕ.

Συγγραφέας: Γιώργος Ευγενιάδης