Στο βιβλίο αυτό ο Βασίλης Σαμαράς προσπαθεί να ανιχνεύσει και να προσδιορίσει την εποχή, τη φάση, τη κατάσταση στο σύγχρονο κόσμο. Να δώσει, να αναζητήσει τις σύγχρονες απαντήσεις. Το παρακάνω κείμενο είναι από τη παρουσίαση στο οπισθόφυλλο.

Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο. Μια περίοδο μεγάλων απαιτήσεων, οι οποίες δε δέχονται εύκολες απαντήσεις. Μ’ αυτές βρίσκονται αντιμέτωποι οι κομμουνιστές. Αυτός ο ρόλος, αυτή και η ευθύνη τους. Όσο μας αφορά διατυπώσαμε (και σ’ αυτό το κείμενο) αρκετά καθαρά και αναλυτικά τις απόψεις μας. Για το ποια η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Ποια ζητήματα και ποιες απαιτήσεις θέτει. Πως τα αντιλαμβανόμαστε και πως ιεραρχούμε την αντιμετώπισή τους.

Με πλήρη επίγνωση και των δυσκολιών και του δρόμου που χρειάζεται να διανυθεί για να απαντηθούν.

Τη δύναμη για την αντιμετώπισή τους δεν την αναζητούμε ούτε στη συνδιαλλαγή με τις δυνάμεις του συστήματος ούτε σε λύσεις ευκαιρίας. Την αναζητούμε εκεί που ξέρουμε πως θα τη βρούμε. Στις αστείρευτες δυνάμεις των εργατικών λαϊκών μαζών. Στη σύνδεσή μας με τα προβλήματα, τις προσδοκίες, τον αγώνα τους. Εκεί βρίσκεται το δικό μας “οξυγόνο”. Στη ζωογόνα δύναμη του αγώνα για την ανασύσταση, συγκρότηση, ανάπτυξη -“εδώ και τώρα”- των Μετώπων Αντίστασης και Πάλης των εργατικών λαϊκών μαζών. Αυτών που θα δώσουν διέξοδο στις αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών και της νεολαίας. Που θα ορθώσουν φραγμούς στην επίθεση του συστήματος. Που θα διαμορφώσουν το πεδίο μέσα στο οποίο θα οικοδομούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την προώθηση ευρύτερων στόχων του κινήματος.

Και πάντα με άξονα κίνησης την αντιμετώπιση αυτού που αποτελεί το αποφασιστικής σημασίας ζήτημα. Ας το θέσουμε και με έναν ακόμη τρόπο.

Ο Μάο Τσε Τούνγκ είχε αναφέρει κάποτε ότι “χωρίς Λαϊκό Στρατό ο λαός δεν έχει τίποτα στα χέρια του”. Δεν είμαστε σε μια τέτοια φάση. Απέχουμε ακόμα πολύ από το να μας τίθεται ένα τέτοιο ζήτημα. Είμαστε σε μια περίοδο που το κρίσιμο ζήτημα διατυπώνεται διαφορετικά. Ότι χωρίς την εργατική τάξη συγκροτημένη σε “τάξη για τον εαυτό της” οι λαοί δεν έχουν τη βάση στήριξης της πάλης τους. Δεν έχουν τη βασική δύναμη αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συστήματος. Δεν έχουν την κοινωνική δύναμη πάνω στην οποία στηρίζεται η προοπτική του αγώνα τους. Αυτό είναι κάτι που οφείλεται να αναγνωρίζεται σ’ όλο το βάθος και αντίστοιχα να αντιμετωπίζεται.

Συγγραφέας: Βασίλης Σαμαράς